BİR çocuk tanıdım yıllar önce, ilkokula başlamanın heyecanını gözlerinden okuduğum. Yarın okulun ilk günüydü; siyah önlük ütülenmiş hâlde askıda, sırtında kolayca giyebilsin diye üç düğmesi ve eteğinde pilileri olanlardan… Bembeyaz uçları, bebe tarzı yuvarlanmış yakası da tamam… Yakanın iki ucunu bir araya getirip bağlamak için uçlarında siyah kurdele bağlanmış ve yarını beklemekte…
ANKARA Esenboğa
Havalimanı’ndan 23:45 uçağı ile yola koyuluyorum uzun zamandır gitmeyi
arzuladığım kardeş ülke Azerbaycan’ın başşehri Bakü’ye doğru. “Hazar Denizi’nin
incisi, Kafkasların Paris’i, İpekyolu’nun modern durağı” gibi söylemlerle
önemine dikkat çekilmek istenen bu şehir, bana göre bunların hepsi!
Azerbaycan’ın en önemli sanayi, ticaret, kültür, bilim, eğitim ve lojistik merkezi olan Bakü, Kafkaslar ile Orta Asya’yı birbiriyle buluşturan köprü konumundadır. Absheron yarımadasının güney bölümünde bulunan ve Hazar Denizi’ne olan kıyısıyla muhteşem manzaralar sunan bu şehir, aynı zamanda bölgenin en önemli liman şehirlerinden biri.
BİR sohbet sırasında
arkadaşlardan biri, yaşlı annesinin akıllı telefonu ile kurduğu bağdan
bahsetti. Annesinin x model bir akıllı telefona sahip olduğu ve iki gün önce bu
telefonun, kendi yakınlarından olan küçük bir çocuğun oyununa maruz kalarak
sekizinci kattan aşağı bırakıldığını anlattı.
Şimdi, “Eyvah, gitti canım telefon!” dediğinizi duyar gibiyim. Tamam, telefon gitti gitmesine de, işin ilginç tarafı, annenin olaya yaklaşımı. Annelerine “Üzülme, daha iyisini alırız” dediklerinde, annesinin cevabı, “Olmaz! Yeni aldığınız beni tanımaz, ben onunla sohbet ediyordum. Ben kimi ‘Ara’ dersem onu arıyordu, ne sorsam cevaplıyordu, bir de üstüne üstlük hatırımı soruyordu” şeklinde olmuş. Güler misin, ağlar mısın?