HER büyük devlet, kendine dair izler barındıran yapılara sahiptir. Dolayısıyla insanoğlunun serüvenine şahitlik etmiş ve bugüne dair mesajları olan bir taş parçası, bir tablo ya da bir kâğıdın köşesinden kalan bir parça, gelecek yıllarda tarihî eser olarak anlam bulur. Bazen o an için gereksiz gibi görünen bir yapı, gerçekçi gözlerle bakıldığında, o medeniyetin gücünü temsil eder.
Sözün geleceği yer belli; “Kanal İstanbul”…
DÜNYANIN farklı yerlerinde yaşanan çatışmalar ve iç savaşlar nedeniyle milyonlarca insan evinden barkından olmakta, pek çok çocuk zarar görmekte ve hayatını kaybetmektedir. Bu insanlardan bir kısmı ülkelerini terk etmiş durumda. Yani “mülteci”...
İşin en can alıcı tarafı, bu milyonlarca insanın sayıca önemli bir kısmını çocuklar oluşturuyor. Korunmasız oldukları gibi, olup biteni en az anlayabilecek olan gruptan söz ediyoruz yani. Yetişkinlere göre birçok mânâda daha fazla kırılgan durumda olan çocuklar, mülteci olarak bu durumdan hem daha fazla etkilenmekte, hem de henüz gelişim süreçleri devam ettiğinden yetişkinlerin korumasına, gözetimine ve özel ilgiye ihtiyaçları her zamankine göre daha fazla olmaktadır.
HEMEN hemen her akşam geç vakitlerde sessizliğin ortasında İshak kuşunun sesini dinliyorum. Her ne kadar sessizliği dinlendirici bulsam da bu kuşun sesi bana yalnızlığı çağrıştırıyor. “Yalnızlık” denilince bir de Refik Halid Karay’ın “Eskici” hikâyesi gelir aklıma. Hikâye, önce babasını, sonra da annesini kaybeden bir çocuğun İstanbul’dan Filistin’e uzanan yolculuğu ve Filistin’de yaşadığı memleket özlemini anlatmaktadır.
Bugüne kadar Filistin’e dair tek kelime etmeyişimin nedeni şu: “Filistin” denildiğinde ailesi elinden alınarak hayatta yalnız bırakılmış -kalpten yaralı- çocuklar gelir gözümün önüne, yüreklerindeki acıyı tarif etmeye kelimeler yeter mi?
BUGÜNE kadar -pandemi öncesi- çoğunluğu yurtdışı olmak üzere dünyanın birçok yerine gidip görme şansım oldu. Küba, henüz gitmediğim yerlerin içinde. Küba’yı ziyaret edenler ülkenin -Küba halkının yaşamını özetleyen kareleri- başkenti Havana’nın sokaklarını şöyle tarif ediyorlar:
“Hayatın sokaklarda yaşandığı bir ülke. Sanki evlerin kapıları sokaklara değil, sokaklar bir bir evlere açılıyor. Kapı önlerinde sohbet eden, birbirleriyle şakalaşarak domino oynayan, pazarlarda meyve dizili tezgâhların önünde sıraya giren insanlar, kapıları ardına kadar açık bir evde televizyondaki futbol maçını izleyen bir aile, vantilatörün karşısında bale figürleri çalışan iki küçük kız…
